Polski radioastronom, Aleksander Wolszczan, udowodnił istnienie planet krążących wokół dziwacznej gwiazdy. To zupełnie inny system niż ten, który znamy. Jak podaje w przestrzeni kosmicznej udało się odkryć planety o bardzo nietypowych właściwościach. Mają one swoją gwiazdę, ale tworzą z nią dość mroczny także: Na niebie w Sardynii ukazało się niezwykłe zjawisko. NASA pokazuje piękne ujęciePolak odkrył dwie planety poza Układem Słonecznym. Tworzą przerażający układ z pulsaremMogłoby się wydawać, że jeśli planety krążą wokół gwiazd, są to ciała niebieskie przypominające Słońce. Naukowcy przez dłuższy czas podejrzewali, że zapewne tylko takie obiekty - a więc jasne gwiazdy typu widmowego - mogą tworzyć system planetarny. Nasza wiedza o kosmosie jest jeszcze zbyt ograniczona, byśmy mogli stawiać inne hipotezy. Odkrycie polskiego badacza działa jednak na wyobraźnię. Naukowiec wypatrzył pierwsze planety poza Układem Słonecznym, które krążą wokół gwiazdy zupełnie innej niż Słońce. To... pulsar to najbardziej tajemnicze gwiazdy, jakie istnieją. Możemy udowodnić, że się gdzieś pojawiły, ale ludzkie oko nie jest w stanie ich zobaczyć ani w świetle optycznym, ani rentgenowskim. Emitują promieniowanie, przez co badacze są w stanie je namierzyć. To jedyny dowód na to, że gdzieś występują. Te dziwaczne obiekty obracają się wokół własnej osi z niesamowitą prędkością - w ciągu sekundy wykonują około kilkaset się to zupełnie nierealne. Jak się jednak okazuje, takie obiekty mogą przyciągać planety tak samo jak inne gwiazdy. Aleksander Wolszczan odkrył jeden z takich układów. Phobetor i Poltergeist - egzoplanety krążące wokół pulsaraPoza Układem Słonecznym występują dwie egzoplanety, które są kilka razy większe od Ziemi i orbitują wokół niewidocznej gwiazdy. Otrzymały przerażające nazwy: Phobetor i Poltergeist. Pierwsza z nich oznacza uosobienie nocnych koszmarów, a więc wszelkich potworów ukazujących się we śnie - takich, które mogą ożyć w każdej chwili. Druga, Poltergeist, to z kolei imię niewidzialnego ducha, który wywołuje dźwięki przypominające pukanie, szuranie, gwizdy albo trzaski, generując tym samym straszliwy przerażające nazwy w oczywisty sposób nawiązują do mrocznego układu z gwiazdą, która nie wytwarza światła ani ciepła, a jedynie tajemnicze promieniowanie. Trzeba przyznać, że nasz Układ Słoneczny w porównaniu z tym systemem planetarnym wydaje się wyjątkowo przyjaznym miejscem do życia. Co sądzicie o nazywaniu planet imionami duchów?Zobacz także: Jak naprawdę wygląda panorama Marsa? W sieci pojawił się jej fałszywy obrazNiewielu osobom udaje się zdobyć w tym quizie maksymalną ilość punktów. Spróbujesz? Botanika. Czy owocnik trufli rośnie pod ziemią? tak nie
Planeta A)ciało niebieskie będące źródłem ciepła i światła Gwiazda B) ciało niebieskie z jądrem i długim warkoczem Kometa C) ciało niebieskie obiegające planetę i mniejsze od tej planety Satelita D) duże kuliste ciało niebieskie krążące wokół gwiazdy Przyporządkuj wymienionym ciałom niebieskim właściwe im opisy oznaczone literami.
Wideo: Wideo: NAJBARDZIEJ WYJĄTKOWE DZIECI na ŚWIECIE! Zawartość: Jakie są główne ciała astronomiczne?1. Gwiazda preonów2. Meteoroid3. Kometa4. Gwiazda neutronowa5. Asteroida6. Satelita7. Planety karłowate8. Skaliste planety9. Lodowe olbrzymy10. Gazowe olbrzymy11. Brązowe karły12. Gwiazdy13. Kwazary14. Czarne dziury15. Mgławica Wszechświat ma 13,8 miliarda lat i ma średnicę około 93 miliardów lat świetlnych. Krótko mówiąc, Kosmos jest wszystkim, co było, jest i będzie. A jego ogrom sprawia, że nie tylko jesteśmy dalecy od poznania choćby niewielkiej części jego tajemnic, ale jest domem dla zdumiewających i często przerażających ciał to jest to, że Wszechświat jest sumą ponad 2 milionów milionów galaktyk, które z kolei powstają w wyniku grawitacyjnej spójności między różnymi obiektami astronomicznymi, które je tworzą. Wszystko w Kosmosie opiera się na grawitacji. I to ciała o masie pozwalają na istnienie tej ile jest różnych rodzajów ciał niebieskich? Dużo. Wystarczy pomyśleć o ogromie Wszechświata, aby zdać sobie sprawę, że różnorodność obiektów tworzących Wszechświat jest po prostu niewyobrażalna. Ale w dzisiejszym artykule postaramy się przedstawić globalną wizję się na podróż przez Wszechświat, aby znaleźć główne typy ciał niebieskich, które go tworzą.. Od czarnych dziur po asteroidy, przechodząc przez gwiazdy neutronowe, planety, komety czy kwazary, będziemy zachwyceni obiektami zamieszkującymi lekturę: ["10 największych obiektów astronomicznych we Wszechświecie"] (10 największych obiektów astronomicznych we Wszechświecie)Jakie są główne ciała astronomiczne?Ciało niebieskie lub ciało astronomiczne to cały ten naturalny i indywidualny obiekt, który jest częścią Wszechświata, będąc bytem zdolnym do grawitacyjnego oddziaływania z innymi obiektami. W tym sensie ciało niebieskie jest znaczącą jednostką fizyczną znajdującą się w zauważyć, że chociaż zwykle traktuje się je jako synonimy, nie są one tym samym, co obiekt astronomiczny. Chodzi o to, że podczas gdy ciało astronomiczne jest pojedynczą strukturą, obiekt astronomiczny może być sumą różnych ciał niebieskich. Oznacza to, że na przykład Układ Słoneczny jest obiektem astronomicznym, który powstaje z sumy różnych ciał astronomicznych: Słońca, planet, satelitów, asteroid to jasno, możemy zacząć. Próbowaliśmy ustrukturyzuj naszą podróż, zaczynając od najmniejszych ciał, a kończąc na najbardziej kolosalnych, chociaż wielkość tych ciał jest bardzo zróżnicowana, dlatego należy ją traktować jako wskazówkę. Chodźmy Gwiazda preonówZaczynamy stylowo od jednego z najdziwniejszych ciał niebieskich (jeśli nie najbardziej) we Wszechświecie. Mamy do czynienia z typem hipotetycznej gwiazdy (jej istnienie nie zostało potwierdzone) niewiarygodnie małej, w przybliżeniu wielkości piłki golfowej. Teoretycznie te ciała astronomiczne uformowałyby się po śmierci, a następnie grawitacyjnym kolapsie gwiazdy na tyle dużej, by spowodować powstanie czarnej dziury, która jednak pozostała u tym sensie zapadnięcie grawitacyjne nie generuje osobliwości (co powoduje narodziny czarnej dziury), ale powoduje pękanie cząstek subatomowych (w tym kwarków protonów i neutronów), a następnie zanikają odległości wewnątrzatomowe i niewiarygodnie wysokie gęstości można sześcienny gwiazdy preonów ważyłby około biliarda kilogramów. Pamiętaj jednak, że jego istnienie nie zostało udowodnione. Gdyby istniały, byłyby najmniejszymi ciałami astronomicznymi we Wszechświecie (możliwe wyjaśnienie, dlaczego nie można ich zobaczyć z Ziemi), ponieważ cała gwiazda zostałaby ściśnięta w coś wielkości lekturę: „10 najgęstszych materiałów i obiektów we Wszechświecie” 2. MeteoroidZ dnia na dzień przechodzimy do znacznie większej liczby rzeczy. Meteoroid to rodzaj skaliste ciało astronomiczne o wielkości od 100 mikrometrów do 50 metrów i są to skaliste obiekty, które krążą po orbitach w pobliżu Ziemi (ale możemy to ekstrapolować na dowolną inną planetę). Są to zazwyczaj fragmenty komet lub asteroid, które uwięzione przez przyciąganie grawitacyjne Ziemi, w końcu wchodzą do naszej atmosfery, gdzie stają się lekturę: „6 rodzajów meteorytów (i ich charakterystyka)” 3. KometaKomety to ciała astronomiczne o średniej wielkości około 10 kilometrów średnicy i to okrąża Słońce po bardzo ekscentrycznych orbitach z prędkością do 188 000 kilometrów na godzinę. W Układzie Słonecznym zarejestrowanych jest łącznie 3153 komet (oczywiście mają też inne gwiazdy we Wszechświecie), a ich słynny „ogon” wynika z faktu, że gdy zbliżają się do Słońca, energia jonizująca wspomnianej gwiazdy powoduje Gaz komety jonizuje się, więc wytwarza własne światło. Ogon może osiągnąć rozmiary od 10 do 100 milionów lekturę: „Osiem rodzajów latawców (i ich charakterystyka)” 4. Gwiazda neutronowaCzy możesz sobie wyobrazić gwiazdę o masie Słońca, ale wielkości wyspy Manhattan? Jest to gwiazda neutronowa, rodzaj ciała niebieskiego, które w przeciwieństwie do gwiazdy preonów doskonale wiemy, że istnieje. Jest to najgęstsze ciało astronomiczne, którego istnienie zostało neutronowa powstaje, gdy supermasywna gwiazda (miliony razy większa od Słońca, ale nie na tyle masywna, by zapaść się w czarną dziurę) eksploduje, pozostawiając jądro, w którym protony i elektrony jej atomów łączą się w neutrony, czyli odległości wewnątrzatomowe znikają (ale cząstki subatomowe nie zostałyby rozbite tak, jak teoretycznie w preonach) i osiągnięto gęstość około biliona kg na metr lekturę: „15 rodzajów gwiazd (i ich charakterystyk)” 5. AsteroidaAsteroida to skaliste ciało niebieskie, większe niż meteoroid, ale mniejsze niż planeta. i zwykle niż satelita. Największe mają średnicę 1000 km i są skalistymi ciałami astronomicznymi, które krążą po orbicie wokół Słońca, która w przypadku Układu Słonecznego znajduje się pomiędzy orbitą Marsa i Jowisza. Jego rozpad powoduje powstawanie meteoroidów. 6. SatelitaNaturalny satelita to ciało astronomiczne o skalistej naturze (na ogół) większe od asteroidy (Ganimedes ma średnicę 5268 km, a Fobos tylko 22 km), choć naprawdę ważne jest to, że okrąża planetę. Ziemia ma tylko jednego satelitę (Księżyc), ale wokół planet Układu Słonecznego krąży łącznie 168 satelitów. 7. Planety karłowatePlanety karłowate stanowią granicę między satelitą a właściwą planetą. W przeciwieństwie do satelitów krążą wokół gwiazdy, ale nie spełniają warunku oczyszczenia swojej orbity. Jego masa nie jest wystarczająco duża, aby oczyścić jej drogę z innych ciał niebieskich. Pluton jest tego wyraźnym przykładem. Na 2376 km (prawie połowa Ganimedesa, największego satelity Jowisza) jest zbyt mała, aby uznać ją za planetę w ścisłym tego słowa przeczytanie: „Dlaczego Pluton nie jest planetą?” 8. Skaliste planetySkalista planeta to ciało niebieskie krążące wokół gwiazdy i to ma solidną powierzchnię, to znaczy skalisty charakter. Znane również jako planety telluryczne, są światami o dużej gęstości, co pozwala nam wywnioskować, że są stosunkowo małe (Ziemia ma średnicę 12 742 km). Planety skaliste to z reguły te, które są najbliżej swojej przeczytanie: „7 rodzajów planet (i ich charakterystyk)” 9. Lodowe olbrzymyLodowe olbrzymy to ciała astronomiczne, których skład opiera się głównie na ciężkich pierwiastkach, takich jak azot, węgiel, siarka i tlen (wodór i hel stanowią tylko 10% ich składu). Nie mają skalistej powierzchni, ale mają większe gęstości, więc są większe niż skaliste, ale mniejsze niż gazowe (jasnym przykładem jest Neptun i ma średnicę 24 622 km). Przy temperaturach rzędu -218 °C wszystkie jego składniki są poniżej temperatury zamarzania, co wyjaśnia, dlaczego składają się głównie z zamarzniętej wody, metanu i amoniaku. 10. Gazowe olbrzymyGazowe olbrzymy to największe planety ze wszystkich. Są to ciała astronomiczne, które podobnie jak ciała skaliste i lodowe olbrzymy krążą wokół gwiazdy macierzystej. Są podobne (w pewnym sensie) do lodu, ale w przeciwieństwie do lodu ich skład opiera się prawie wyłącznie na lekkich pierwiastkach: 90% to wodór i mają skalistej ani lodowej powierzchni, ale są po prostu (i z wyjątkiem jądra planetarnego) gazem. Mają bardzo małą gęstość, dzięki czemu są naprawdę duże. W rzeczywistości Jowisz, największa planeta w Układzie Słonecznym, ma średnicę 139 820 km. 11. Brązowe karłyW ten sam sposób, w jaki planety karłowate znajdowały się w połowie drogi między satelitą a planetą jako taką, brązowe karły znajdują się w połowie drogi między planetą (konkretnie gazowym olbrzymem) a właściwą gwiazdą. W rzeczywistości, brązowe karły to nieudane (coś typowego dla gwiazd) krążą wokół niego, ale ich rozmiar i masa nie są wystarczająco duże, aby w ich jądrze doszło do pełnego zapłonu reakcji syntezy jądrowej, więc nie świecą zbyt jasno. Są uważane za gwiazdy, ale tak naprawdę znajdują się na granicy gazowego olbrzyma i gwiazdy. 12. GwiazdyGwiazdy są motorem galaktyka, Droga Mleczna, może być domem dla ponad 400 000 milionów z nich. Są to duże ciała niebieskie złożone z plazmy (stan materii pomiędzy cieczą a gazem, w którym cząstki są naładowane elektrycznie), rozżarzone w ogromnych to ciała astronomiczne o rozmiarach od połowy wielkości Słońca (w czerwonych karłach) do potworów o średnicy 2,4 miliarda km (średnica Słońca wynosi 1,39 miliona km), co zdarza się u czerwonych hiperolbrzymów. Tak czy inaczej, ważne jest to, że wszystkie z nich przeprowadzają reakcje syntezy jądrowej w swoich jądrach, co daje im energię i sprawia, że lśnią własnym lekturę: „10 największych gwiazd we Wszechświecie” 13. KwazaryKwazary lub kwazary to jedne z najdziwniejszych ciał astronomicznych we Wszechświecie. Są to najjaśniejsze i najbardziej odległe (a zatem starożytne) ciała niebieskie, jakie znamy i z których się składamy hipermasywna czarna dziura otoczona niewiarygodnie dużym i gorącym dyskiem plazmy, który wystrzeliwuje strumień energii w kosmos na wszystkich długościach fal widma elektromagnetycznego i cząstek poruszających się z prędkością światła. Wszystko to sprawia, że świecą z intensywnością miliony razy większą niż przeciętna dowiedzieć się więcej: „Co to jest kwazar?” 14. Czarne dziuryCzarna dziura to bardzo dziwna rzecz. Ale dużo. Jest to ciało niebieskie, które generuje pole grawitacyjne tak niewiarygodnie silne, że nawet promieniowanie elektromagnetyczne (w tym światło) nie może uciec przed jego przyciąganiem. Jest to ciało astronomiczne, w którym łamane są prawa dziura powstaje po śmierci gwiazdy hipermasywnej (co najmniej 20 razy masywniejszej niż Słońce), w której zapaść grawitacyjna powoduje powstanie tzw. osobliwości, czyli obszar w czasoprzestrzeni bez objętości, ale o nieskończonej czasoprzestrzeń jest zepsuta. I chociaż uważane są za największe ciała we Wszechświecie, w rzeczywistości są najmniejsze. I nie chodzi tylko o to, że nie są to dziury, ale że trójwymiarowa struktura, którą „widzimy”, jest po prostu horyzontem zdarzeń, z którego światło nie może już uciec. Ale sama czarna „dziura” jest po prostu tą znana czarna dziura to TON 618, który znajduje się w centrum galaktyki odległej o 10 miliardów lat świetlnych, jest potworem o średnicy 390 milionów km. To 1300 razy odległość Ziemi od Słońca lub 40 razy odległość Neptuna od Słońca. Po prostu lekturę: „10 największych czarnych dziur we Wszechświecie” 15. MgławicaDotarliśmy do końca naszej podróży. Mgławice to bez wątpienia największe ciała astronomiczne we Wszechświecie. Mgławice to gigantyczne obłoki gazu i pyłu kosmicznego, które można rozumieć jako obszary w galaktyce, w których cząsteczki gazu (głównie wodoru i helu) i pyłu stałego są utrzymywane razem przez własne oddziaływanie chmury mają średnice od 50 do 300 lat świetlnych., co oznacza, że mogą mieć średnicę 3000 milionów kilometrów. A te mgławice są niezbędne dla Wszechświata, ponieważ są fabrykami gwiazd. Przez miliony lat kondensacja jego cząstek umożliwia narodziny gwiazd i wszystkich ciał astronomicznych, które lekturę: „7 rodzajów mgławic (i ich cechy)”
Gwiazda – kuliste ciało niebieskie stanowiące skupisko powiązanej grawitacyjnie materii w stanie plazmy bądź zdegenerowanej. Przynajmniej przez część swojego życia gwiazda w sposób stabilny emituje powstającą w jej jądrze w wyniku procesów syntezy jądrowej atomów wodoru energię w postaci promieniowania elektromagnetycznego, w szczególności światło widzialne. Gwiazdy
Ludzie od bardzo dawna interesowali się Ziemią, oraz otaczającym ją Wszechświatem. Wszechświat to niezmierzona przestrzeń, którą przenika energia w różnych postaciach. W starożytności dominował pogląd, że Ziemia jest nieruchoma a wszystkie otaczające ją planety krążą wokół niej. Była to geocentryczna teoria wszechświata, która została obalona przez Mikołaja Kopernika w 1543 roku. Kopernik jest twórcą układu heliocentrycznego, według którego Słońce znajduje się w centrum układu planetarnego, a Ziemia jest jedną z planet obiegających Słońce. Układ Słoneczny Układ Słoneczny jest zbiorem ciał astronomicznych znajdujących się pod dominującym wpływem pola grawitacyjnego Słońca. Galaktyka, w której znajduje się Układ Słoneczny nazwana jest Drogą Mleczną. Jest ona skupiskiem ponad 400 miliardów gwiazd, oraz ogromnej ilości materii międzygwiazdowej. Ma ona średnicę długości 100000 lat świetlnych. Droga Mleczna jest galaktyką spiralną, mająca o kształt spłaszczonego dysku. Skupia on. większość masy galaktyki. Galaktyka obiega jej centralne zagęszczenie zwane jądrem galaktyki. Gwiazdy obiegają jądro galaktyki. z różnymi prędkościami. Prawdopodobnie w jądrze Drogi Mlecznej znajduje się ogromna masa, która ściśnięta do niewielkiej objętości mogła utworzyć tzw. czarną dziurę. Jest to twór, który ma tak dużą masę skupioną w niewielkiej objętości i tak silne przyciąganie, że nic nie jest w stanie jej opuścić, nawet światło. Obecnie znane jest zjawisko rozszerzania się Wszechświata, czyli oddalania się od siebie galaktyk. Im dalej znajdują się dane galaktyki, tym rozszerzają się one z większą prędkością. Najodleglejsze galaktyki znajdują się w odległości 10- 12 miliardów lat świetlnych, tak więc musiały oddalać się z prędkością światła. Zakłada się, że kiedyś wszystkie galaktyki skupione były w jednym punkcie, lecz ok. 15 miliardów lat temu nastąpił Wielki Wybuch. Od tej chwili Wszechświat rozszerza się z jednakową prędkością we wszystkich kierunkach. Wedle obecnego stanu wiedzy układ planetarny w którym znajduje się Ziemia powstał ok. 4,6 miliarda lat temu. Układ Słoneczny składa się ze: Słońca, ośmiu planet, naturalnych satelitów (księżyców) planet, planetoid, komet, ciał meteorowych oraz pyłu i gazu międzyplanetarnego. Słońce jest gwiazdą i zawiera w sobie 99,9 % masy zawartej w ciałach Układu Słonecznego. Gwiazda jest to ciało niebieskie świecąca światłem własnym pochodzącym z przemian termojądrowych zachodzących w jej wnętrzu. Na nocnym niebie najłatwiej jest rozpoznać gwiazdy, które wysyłają ogromne ilości energii. Gwiazdy znacznie różnią się od siebie rozmiarami. Gwiazdy olbrzymie mają o kilkaset razy większą średnicę, niż Słońce, podczas gdy wielkość gwiazd karłowatych jest zbliżona do wielkości Ziemi. Wszystkie gwiazdy z wyjątkiem Słońca widoczne są na niebie, jako niewielkie świecące punkciki, ponieważ znajdują się one bardzo daleko od Ziemi. Najbliższa poza Słońcem gwiazda Proxima Centauri jest oddalona o 4,3 roku świetlnego od Ziemi. Rok świetlny jest to odległość jaką pokonuje światło w próżni w ciągu jednego roku. Podstawowym składnikiem budującym gwiazdy jest wodór, oraz hel. Najczęstszą reakcją chemiczną, która zachodzi w gwiazdach jest właśnie synteza wodoru w hel. Reakcje jądrowe w gwiazdach nie zachodzą na całej ich objętości, ale jedynie w pewnych miejscach centralnych, w jądrach. Energia, która powstaje w wskutek tych reakcji jest wypromieniowywana stopniowo, czasem w przeciągu milionów lat. Gwiazdy powstają z materii międzygwiazdowej, która w określonych warunkach może się kondensować pod wpływem siły grawitacji. Słońce Słońce to gwiazda centralna Układu Słonecznego. Wokół Słońca krąży Ziemia, pozostałe planety, oraz inne ciała niebieskie. Słońce to najjaśniejszy obiekt na widocznym z Ziemi niebie i główne źródło energii która dociera do naszej planety. Gwiazda ta jest jedną ze 120 mld gwiazd znajdujących się w galaktyce Drogi Mlecznej. Średnica Słońca jest 109 razy większa, niż średnica Ziemi. Słońce należy do gwiazd małych i jest kulą gazu o masie około 2×1030 kg, z czego 74 % stanowi wodór, 25 % hel, a niespełna 1 % pierwiastki cięższe i sporadycznie występujące proste związki chemiczne. Słońce utrzymywane jest w równowadze dzięki sile grawitacji z jednej strony i rosnącym wraz z głębokością ciśnieniem gazu, które równoważy ciężar materii znajdującej się powyżej. Przemiany termojądrowe zachodzące wewnątrz Słońca ( przemiana wodoru w hel) wyzwalają ogromną energię. Energia ta jest źródłem światła, którym świeci gwiazda. Pole magnetyczne Słońca jest bardzo silne (najsilniejsze w Układzie Słonecznym, jednak w porównaniu z innymi gwiazdami wydaje się być raczej przeciętne) i ma ogromny zasięg, sięgający daleko poza orbitę Plutona. Najbardziej wewnętrzną warstwa Słońca jest jądro. Zawartość wodoru w jądrze wynosi ok. 40 %. W jądrze powstaje 95 % całej energii produkowanej przez Słońce. Pozostałe 5 % powstaje w warstwach znajdujących się bezpośrednio nad jądrem. Atmosfera słoneczna składa się z kilku warstw. Pierwszą z nich jest fotosfera. Fotosfera jest to widzialna, powierzchniowa warstwa gwiazdy emitująca fale w postaci światła widzialnego. Następną warstwą jest niewielka chromosfera. Chromosfera to cienka warstwa atmosfery słonecznej, rozciągająca się do wysokości 10 000 km nad fotosferą. Nad chromosferą położona jest korona sięgająca miliony kilometrów w przestrzeń kosmiczną. Koronę słoneczną również można obserwować podczas zaćmień Słońca, lub w przysłaniając centralną jego część. W Koronie Słonecznej panuje dużo wyższa temperatura niż w pozostałych warstwach atmosfery słonecznej. Temperatura powierzchni Słońca wynosi 5530°C. Natomiast temperatura jądra sięga 14 mln°C. Planety układu słonecznego Planety to ciała niebieskie krążące wokół gwiazdy, obracające się według własnej osi i świecące odbitym światłem gwiazdy. Do 24 sierpnia 2006 roku w skład planet Układu Słonecznego wchodził także Pluton, jednakże postanowieniem Międzynarodowej Unii Astronomicznej Pluton nie zaliczany jest już do planet a jedynie do obiektów transneptunowych, bądź do kategorii obiektów nazywanych obiekty plutonowe. Układ planetarny zatem tworzą planety w kolejności najbliżej Słońca: Merkury Wenus Ziemia Mars Jowisz Saturn Uran Neptun Planety układu słonecznego można podzielić na planety wewnętrzne takie jak: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars. Planety te maja podobną wielkość, budowę fizyczną, skład chemiczny. Nazywane są one często planetami skalistymi Kolejne cztery planety zewnętrzne tj. Jowisz, Saturn, Uran Neptun to tzw. Planety olbrzymy, lub planety gazowe, gdyż są one zbudowane z gazów, głównie wodoru, helu, metanu, amoniaku i wody. Merkury- licząc od Słońca, pierwsza planeta Układu Słonecznego. Pod względem wielkości w Układzie Słonecznym zajmuje ósme miejsce. Jest to jeden z najjaśniejszych obiektów na niebie, jednakże niewielka odległość od Słońca oraz stosunkowo szybki ruch obiegowy czynią Merkurego niezwykle trudnym do obserwacji. Powierzchnia Merkurego jest bardzo podobna do powierzchni Księżyca - występują liczne i głębokie kratery. Planeta nie posiada atmosfery; nie występują na niej również żadne zjawiska tektoniczne. Ponadto na powierzchni można spotkać wiele urwisk i kanionów. Temperatura na planecie waha się od -180° C do 430°C. Wenus- Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym z Ziemi. Ponieważ obserwacje tej planety są możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną. Jedną z cech charakterystycznych Wenus jest bardzo gruba warstwa chmur, uniemożliwiająca jakiekolwiek obserwacje powierzchni planety. Atmosfera Wenus składa się głównie z dwutlenku węgla (96,5 %) oraz, w znacznie mniejszym stopniu, z azotu (ok 3,5 %). Wenus posiada słabe pole magnetyczne, które jest o trzy rzędy wielkości mniejsze od ziemskiego. Temperatura na powierzchni globu oscyluje w granicach 400°C, a w niektórych miejscach nawet 500°C. Pomimo faktu, iż Wenus znajduje się prawie dwa razy dalej od Słońca niż Merkury, jest ona najgorętszą planetą w Układzie Słonecznym. Tak wysoka temperatura jest spowodowana przez efekt cieplarniany. Ziemia-Jest to trzecia w kolejności (licząc od Słońca). Wokół Ziemi krąży jeden naturalny satelita- Księżyc. Budowa wewnętrzna Ziemi składa się z jądra, płaszcza, oraz skorupy. Skład chemiczny Ziemi to głównie żelazo, tlen, krzem, magnez. Średni promień Ziemi wynosi km, objętość x 1018, temperatura powierzchni wynosi średnio 14°C, a wnętrza, ok. Pod względem gęstości Ziemia zajmuje pierwsze miejsce wśród planet Układu Słonecznego. 71 % powierzchni Ziemi zajmuje woda, jednie 29% stanowią lądy. Ziemia jest jedyną planetą w Układzie Słonecznym, na której woda może powszechnie występować w stanie ciekłym. Mars- Czwarta według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Mars posiada dwa niewielkie księżyce o nieregularnych kształtach i jest planetą o połowę mniejszą od Ziemi. Atmosfera Marsa jest bardzo cienka i rozrzedzona. Średnie ciśnienie atmosferyczne waha się w granicach 750 paskali. Czerwona planeta składa się ze stałego jądra o promieniu ok. 1700 km, w skład którego wchodzą przede wszystkim nikiel i żelazo. Jest ono otoczone skalistym płaszczem. Powierzchnię planety stanowi 30 kilometrowa, skorupa składająca się w 2/3 z krzemu, ale także żelaza i jego związków, takich jak tlenek żelaza i siarczek żelaza, dzięki którym planeta ma czerwony kolor. Temperatura na Marsie zmienia się bardzo gwałtownie w ciągu trwania roku. Powodem tych wahań jest kształt marsjańskiej orbity: jest ona silnie eliptyczna. Średnia temperatura na czerwonej planecie wynosi od –120°C do 22°C. Mars znany jest w Układzie Słonecznym z najwyższych łańcuchów górskich oraz największych kanionów. Najwyższa góra na Marsie, a za razem największa w Układzie Słonecznym - Olympus Mons - stożek wygasłego wulkanu, ma ponad 24 km wysokości i ok. 550 kilometrową średnicę podstawy. Jowisz- Największa planeta Układu Słonecznego. Jego masa dwukrotnie przewyższa masę wszystkich pozostałych planet naszego układu. Posiada wiele księżyców (co najmniej 63- najwięcej ze wszystkich palnet Układu Słonecznego) oraz pierścienie. Jowisz wraz z Saturnem, Uranem i Neptunem to planety gazowe, czasem nazywane również planetami jowiszowymi. Jowisz jest najszybciej obracającą się planetą w Układzie Słonecznym, co powoduje duże spłaszczenie planety na biegunach. Na okrążenie słońca potrzebuje lat, a obrót wokół własnej osi zajmuje mu godzin. Atmosfera Jowisza składa się w ok. 86 % z wodoru i ok. 14 % z helu. Saturn-Druga pod względem wielkości planeta Układu Słonecznego po Jowiszu. Saturn posiada najmniejszą gęstość ze wszystkich planet całego Układu Słonecznego. Saturn jest wyraźnie spłaszczony na biegunach. Okres obrotu planety wokół własnej osi na równiku jest szybszy niż na biegunach i trwa 10h 14min. W przybliżeniu tyle też trwa doba. Saturn imponuje ilością (drugą po Jowiszu) księżyców - z 60 dotychczas odkrytych, 48 ma już oficjalne nazwy. Bardzo charakterystyczną cechą Saturna jest ułożone wokół planety ponad 10000 oddzielnych pierścieni. Mówiąc o pierścieniach Saturna wyróżnia się zazwyczaj siedem największych pierścieni. Są one zbudowane są z milionów bryłek lodu, oraz skał łączących się w zależności od gęstości. Powstanie pierścieni Saturna wyjaśnia się tym iż mogą to być pozostałości po którymś z naturalnych satelitów, który rozpadł się po zderzeniu z jakimś innym ciałem, być może kometą. Uran- jest to pierwsza planeta, która została odkryta w czasach nowożytnych. Planeta była wcześniej wielokrotnie obserwowana, ale za każdym razem uznawano ją za gwiazdę. Jest także trzecią największą i czwartą najmasywniejszą planetą naszego systemu. budowa i skład chemiczny Urana w dużej mierze odróżniają go od Jowisza i Saturna. Przede wszystkim Uran zawiera stosunkowo mało wodoru - 15% masy, i tylko niewielką domieszkę helu. Uran posiada bardzo cienkie i słabo widoczne pierścienie, których bezpośrednio nie da się zaobserwować z Ziemi. Uran posiada 27 znanych księżyców. Prawie wszystkie krążą po wyjątkowo okrągłych i regularnych orbitach. Różnica temperatur między równikiem biegunem wynosi tylko kilka stopni. Mechanizm występującego tu przepływu ciepła pozostaje nieznany. Neptun- Ósma i ostatnia planeta Układu Słonecznego. Jest to najdalej od Słońca krążącą gazowa planeta w Układzie Słonecznym. Budowa planety jest bardzo podobna do budowy Urana z tym, że jest on od niego nieco mniejszy ale za to cięższy. Z powodu dużego oddalenia od Słońca Neptun otrzymuje bardzo mało ciepła. Temperatura zewnętrznych warstw atmosfery wynosi –218°C. Jak się wydaje, wewnątrz planety jest jakieś źródło ciepła, które może być pozostałością po okresie tworzenia się Neptuna. Wewnętrzna budowa Neptuna przypomina bardzo budowę Urana. Skaliste jądro otacza warstwa lodu wodnego, amoniaku i metanu, pokrytego warstwą cząsteczkowego wodoru. Naturalne satelity Naturalny satelita (księżyc) to ciało niebieskie pochodzenia naturalnego, obiegające planetę (lub planetoidę). Księżyce regularne, krążą w tą samą stronę co planeta obiega Słońce, po orbitach prawie kołowych, położonych (z niewielkimi odchyleniami) w płaszczyźnie obrotu planety. Przeważa pogląd, że powstały one na skutek kondensacji pyłów i gazów z których uformowała się dana planeta. Ponieważ większość księżyców jest znana tylko z obserwacji z dużej odległości, teorie dotyczące ich powstania są zwykle niepewne. Największe księżyce w naszym układzie planetarnym są: księżyce galileuszowe Jowisza: Io, Europa, Ganimedes (największy naturalny satelita w Układzie Słonecznym) i Kallisto, satelita Saturna Tytan, księżyc Neptuna Tryton, oraz satelita Ziemi: Księżyc wszystkie one mają powyżej 3000 km średnicy. W układzie słonecznym obserwuje się także występowanie innych ciał niebieskich np. planetoid (krążących między orbitami planet), czy komet (krążących wokół Słońca po drogach eliptycznych, parabolicznych, czy hiperbolicznych. Okrążające Jowisz jedne z największych księżyców w Układzie Słonecznym zwane księżycami gallileuszowymi Jowisza. Jedynym stałym naturalnym satelitą Ziemi jest Księżyc. Jest on piątym co do wielkości księżycem w Układzie Słonecznym. Przeciętna odległość od środka Ziemi do środka Księżyca to km. Bez większego trudu można w oparciu o własne obserwacje ustalić długość miesiąca synodycznego i gwiazdowego. Zmiany faz Księżyca wynikają z różnic we wzajemnym jego położeniu względem Słońca i Ziemi, oraz z tego, że Księżyc nie świeci światłem własnym, ale odbitym. Jest on oświetlony przez Słońce. Gdy księżyc w swoim ruchu dookoła Ziemi znajduje się w opozycji, wtedy widoczny jest z Ziemi w fazie maksymalnego oświetlenia czyli pełni. Kiedy Księżyc zwrócony jest do Ziemi swoją nieoświetloną stroną, wtedy dla obserwatora na Ziemi jest zupełnie niewidoczny. Znajduje się w fazie nowiu. Niebawem po nowiu można zaobserwować wąski sierp Księżyca, zwrócony wypukłością ku zachodowi. Tydzień po nowiu księżyc dla obserwatora przybiera kształt półkola zwróconego wypukłością w stronę zachodnią. Znajduje się on wtedy w I kwadrze. Im większa część tarczy Księżyca jest widoczna, tym dłużej daje się on obserwować na nocnym niebie. Po pełni obserwuje się stopniowy zanik oświetlonej części Księżyca. Ubytek widoczny jest po stronie zachodniej tarczy, która będzie skierowana wypukłością ku wschodowi. Po upływie trzech tygodni od nowiu znów widoczna będzie tylko połowa tarczy Księżyca. Będzie on się znajdował wtedy w ostatniej kwadrze. Dla obserwatora na Księżycu Ziemia znajduje się fazie oświetlenia, która jest dopełnieniem fazy księżyca widocznej z Ziemi. Obserwator z Księżyca widziałby Ziemię, jako świecący krążek pokaźnych rozmiarów. Księżyc wykonuje ruch obiegowy dookoła Ziemi, oraz ruch obrotowy dookoła swej własnej osi. Okres ruchu obrotowego dla Księżyca jest równy miesiącowi gwiazdowemu (27,3 dni). Płaszczyzna orbity Księżyca nie pokrywa się z płaszczyzną ekliptyki (drogi na sferze niebieskiej, po której w ciągu roku pozornie porusza się Słońce obserwowane z Ziemi), a jest do niej nachylona pod kątem 5°,9’. Przecięcie się tych dwóch płaszczyzn nazywa się linią węzłów. Węzeł natomiast, jest to punk przecięcia ekliptyki, oraz orbity Księżyca. Gdy Księżyc w swoim ruchu po orbicie znajduje się w bezpośredniej bliskości któregoś z węzłów, i jest pełnia, wtedy nastąpi zaćmienie Księżyca. Zaćmienie Księżyca zachodzi, więc gdy Ziemia znajduje się między Słońcem a Księżycem i Księżyc znajdzie się w stożku cienia Ziemi. Długość zaćmienia Księżyca uzależniona jest od odległości Ziemi od Słońca, oraz od odległości Księżyca od Słońca. Najdłuższe możliwe zaćmienie księżyca może trwać 1 godzinę i 42 minuty. Zaćmienie Słońca powstaje natomiast wtedy, gdy Księżyc znajdzie się pomiędzy Słońcem a Ziemią i tym samym przesłoni światło słoneczne. Zaćmienie Słońca może trwać najdłużej 7 minut i 40 sekund, i jest ono widoczne tylko na niewielkim obszarze powierzchni Ziemi. Najbardziej prawdopodobna teoria na temat powstania Księżyca mówi, że Księżyc powstał równocześnie z planetami w okresie formowania się Słońca ok. 5 miliardów lata temu.
Planeta to ciało niebieskie krążące wokół gwiazdy, mające własną masę i kształt oraz nie oczyszczające swojej orbity z innych ciał niebieskich. Gwiazda to gorący gazowy obiekt emitujący światło i energię. Gwiazdy są tworzone przez grawitacyjne skupianie się materii w przestrzeni kosmicznej.
„High Life” Claire Denis, to opowieść o niezwykle sensualnej naturze wszechświata, bazująca na motywach rodem z science-fiction. W ujęciu francuskiej reżyserki kosmos, podobnie jak ludzkie ciało, opiera się na osobliwej zmysłowości, która nieustannie przypomina o sobie w filmie. Claire Denis patrzy na wszechświat w prawdziwie pogańskich kategoriach. Prezentowana przez nią w „High Life” kosmogonia, szuka jego genezy nie w Wielkim Wybuchu czy nieskrępowanej sile twórczej bezimiennego absolutu, lecz raczej w dosłownych ciałach niebieskich, które swoją cielesnością kształtują wygląd nocnego nieboskłonu. Dla Denis przestrzeń kosmiczna to więc nie „ostatnie pogranicze”, jak zwykł ją nazywać zachęcający do gwiezdnych podbojów prezydent Kennedy, lecz raczej wygięte w łuk, pulsujące pierwotną energią ludzkie ciało. Oglądając „High Life” zaczynamy mieć wrażenie, że Droga Mleczna pochodzi z kobiecych piersi, krążące dookoła statku kosmicznego gwiazdy to właściwie rozedrgane plemniki krążące wokół komórki jajowej, a czarna dziura… no cóż, ją pozostawmy może bez dopowiedzenia. Zwykle stronię od tego rodzaju „sensualnych” (lub jak powiedzą zapewne niektórzy, „seksualnych”) analogii, ale znając choćby pobieżnie twórczość francuskiej reżyserki, która filmem „High Life” debiutuje w języku angielskim, są one jak najbardziej na miejscu. Twórczyni takich dzieł jak „Czekolada” (1988), „Nénette et Boni” (1996), „Piękna praca” (1999) czy „Isabelle i mężczyźni” (2017) podejmuje w swoich filmach tematy kolonializmu, migracji oraz właśnie cielesności i seksualności. Równocześnie słynie także z bezkompromisowego podejścia do kina i odrzucania typowych, hollywoodzkich rozwiązań. Erotyzujące spojrzenie na wszechświat podpowiada także sama fabuła filmu - wrażeniowa i ulotna, lecz ostatecznie możliwa do pełnego zrekonstruowania. „High Life” rozgrywa się na pokładzie bryłowatego statku kosmicznego, któremu daleko do monumentalnych maszyn z „Gwiezdnych Wojen”, opływowych kształtów „The Enterprise” czy smukłości zamieszkiwanego przez HALa 9000 „Discovery One”. Na pokładzie prostopadłościanu przebywa jedynie samotny mężczyzna – Monte (udręczony Robert Pattinson) – oraz urocze i wyjątkowo dobrze odżywione jak na kosmiczne warunki niemowlę. Jak znaleźli się w tym nietypowym i niegościnnym miejscu? Gdzie podziała się reszta załogi? Na odpowiedzi na te pytania, Claire Denis każe długo czekać. Zanim zostaną ujawnione, oglądamy zagadkowe retrospekcje z planety Ziemia, obserwujemy codzienne życie nietypowej kosmicznej rodziny oraz wpatrujemy się w melancholijne gwiezdne panoramy. Z czasem, wszystkie nasze pytania schodzą na dalszy plan w obliczu tego, co swego czasu działo się na statku przede wszystkim za sprawą lubieżnej lekarki (granej z powodzeniem przez Juliette Binoche), zafascynowanej możliwością pozaziemskiego rozmnażania. „High Life” może powodować zakłopotanie i konsternację, a chwilami ociera się wręcz o filmowe kuriozum. Bywa jednak, że wychyla się także w drugą stronę, wynosząc refleksję na temat kosmosu i naszego miejsca w nim na wyżyny znane z „2001: Odysei kosmicznej” (1968) Kubricka. U Denis ciała niebieskie stają się prawdziwie cielesne, a kosmos nabiera namacalnych, fizycznych cech. Paradoksalnie jednak film skutecznie uświadamia także, że człowiek naprawdę bardzo niewiele wobec tego wszystkiego znaczy i niczym nie różni się od innych, dowolnie wybranych przykładów fauny i flory. Kaja Łuczyńska
Czy kupno gwiazdy (ciało niebieskie) to dobry pomysł na prezent? 2013-08-26 14:25:41; Co to jest ciało niebieskie krążące wokół planety ? 2009-10-02 16:55:31; Gwiazda świeci światłem własnym czy odbitym? 2010-11-13 18:41:55; Czy księzyc i gwiazdy święca światłem naturalnym czy odbitym? 2012-04-04 17:39:14
Podanym objaśnieniom przyporządkuj terminy: PLANETA, METEOR, GWIAZDA, NATURALNY SATELITA (KSIĘŻYC) 1. Ciało niebieskie zbudowane z rozżarzonej materii gazowej i świecące własnym światłem. 2. Ciało niebieskie o średnicy przekraczającej 1000 kilometrów, krążące wokół gwiazdy, świecące światłem gwiazdy odbitym od swojej powierzchni. 3. Ciało niebieskie, krążące wokół planety. 4. Ciało pochodzące z przestrzeni międzyplanetarnej, spadające w ziemską atmosferę i wywołujące efekty świetlne przez rozgrzanie powietrza (spadająca gwiazda).
hQMTn.ciało niebieskie krążące wokół gwiazdy
