Ballady i romanse. Władysław Broniewski What is the most popular album by Władysław Broniewski? When did Władysław Broniewski start making music? Home. W. Władysław Broniewski.

Władysław Broniewski – Ballady i romanse – Interpretacja W wierszu Ballady i romanse Władysław Broniewski opisuje tragiczne losy małej Żydówki. Obłąkana z rozpaczy Ryfka, której Niemcy zabili rodziców, biega po gruzach. Przypadkowi ludzie pomagają nieszczęśliwej dziewczynce, ofiarowując jej bułkę, grosik, cosik, lecz oto przyjeżdżający SS-mani rozstrzeliwują Żydowskiego dziecko. Śmierć trzynastoletniej sieroty jest porównana z ufantastycznioną wizją śmierci Jezusa. To zestawienie wzmaga tragizm wiersza, ukazuje całe okrucieństwo wojny i hitlerowskich najeźdźców: I przyjeżdżał bolejący Pan Jezus, SS-mani go wiedli na męki, pozostawili ich oboje pod miedzą, potem wzięli karabiny do ręki. Ruda, goła Ryfka i Chrystus – rozstrzelali przez SS-manów są znakiem nowej Golgoty dla całej ludzkości. Niemcy z karabinem w ręku, tak przemawiali do skazańców: za koronę cierniową, za te włosy rude, za to żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni. Już w tytule utworu znajduje się bezpośrednia aluzja do Ballad i romansów Adama Mickiewicza, a zamieszczone w pierwszym wersie słowa Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha są nawiązaniem do ballady Romantyczność. Wiersz ma budowę klamrową, zaczyna się i kończy tym właśnie zwrotem, który w zakończeniu utworu nabiera nowego tragicznego, bardziej konkretnego sensu. Ona nie słucha, ponieważ nie żyje, została rozstrzelona przez przejeżdżający, niemiecki patrol. Poeta protestuje przeciwko ludobójstwu i okrucieństwu wojny. Tak zaczął swój wiersz pt. Ballady i romanse Władysław Broniewski, w roku 1945. Domyślamy się, że Mickiewiczowska scena „z miasteczka” otrzymała nowy wymiar, piętno nakreślone przez II wojnę światową.
"Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, Sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude (…) Broniewski podkreśla tym samym, że powodem wyniszczenia narodu judaistycznego było chęć wyeliminowania go z powierzchni ziemi. Spotkała ich śmierć bezpodstawna, niezawiniona, okrutna. Dwoje „pozytywnych” bohaterów wiersza ginie z rąk SS-manów, którzy z kolei są ukazani jako bezduszni oprawcy, symbol bestialskiego znęcania się nad innymi ludźmi. Swoje działanie argumentują słowami: "Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, Sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni." Zabijają więc ludzi za kolor ich włosów i z powodu wyznania. Przeszkadza im także to, że ich ofiary są nagie (czyli symbolicznie czyste, niewinne) oraz fakt, iż oglądanie Ryfki i Jezusa wywołuje w nich poczucie winy, które chcą jak najszybciej wyeliminować. SS-mani są zatem poetyckim odpowiednikiem niemieckich hitlerowców, dążących do stworzenia czystej aryjskiej rasy. W utworze nie mamy informacji, czy za swoje czyny spotkała ich jakaś kara. Podobnie ofiary wojennych zbrodniarzy często nie doczekały się zadośćuczynienia, a nawet jeśli ich oprawcy zostali skazani, to czy istnieje jakaś adekwatna kara do obozowego koszmaru czy utraty rodziny? Wiersz Broniewskiego traktuje o okrucieństwie II wojny światowej. Pokazuje jednostkowy przypadek, który przez swój uniwersalizm urasta do ogólnego. Ballady i romanse są głosem poety, który chciał dołożyć swoją cegiełkę do zbudowania literackiego pomnika ku czci wszystkich Żydów, poległych podczas zagłady. Ballady i romanse - analiza Władysław Broniewski stworzył własną wersję Mickiewiczowskiej ballady Romantyczności. Jego dzieło jest aluzją literacką. Cierpiącą i obłąkaną po śmierci ukochanego Jasia Karusię zastąpił rudą, nagą Ryfką, która w obłęd wpadła po przeżyciu wydarzeń II wojny światowej. Obie bohaterki łączy fakt poruszania się w stworzonym po przeżytej traumie świecie, w którym Karusia nadal rozmawia ze swoim Jankiem, a Ryfka zanosi martwym rodzicom jedzenie. Podobieństwo z dziełem autora Pana Tadeusza ma także wymiar bezpośredni. Tkwi ono także w rozpoczęciu i zakończeniu XX-wiecznego liryku słowami XIX-wiecznego utworu: "Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha... To dzień biały, to miasteczko..." Poeta dał wyraz swojemu zafascynowaniu Mickiewiczem także w wyborze imienia Ryfki. Zamieniwszy w nim literę „f”, na „b”, otrzymamy Rybkę, czyli tytuł utworu romantycznego wieszcza, opowiadającego o losach biednej i zdradzonej dziewczyny, która rzuca się w otchłań rzeki, aby spełnić swoje marzenie i stać się Świtezianką. Podobieństwo Ryfki do Rybki tkwi także w tym, że obie bohaterki miały tylko po jednym przyjacielu: towarzyszem niedoli trzynastoletniej Żydówki jest Jezus, a marzącej o zostaniu boginką – sługa przynoszący jej co rano dziecko, które karmiła piersią. Broniewski sięgnął tu po gatunek wywodzący się z literatury ludowej – balladę. Nie trzymał się jednak twardo jej wyznaczników, kierując się raczej w stronę modyfikacji, niż wiernego trzymania się zasad, na przykład wprowadził postać Jezusa jako „wytworu” wiary i literatury ludowej, nie zbudował płaszczyzny fantastycznej, a winowajców, czyli SS-manów nie spotkała kara za zabicie Ryfki i Jezusa, co było nie do pomyślenia w tradycyjnej balladzie – tam zło zawsze było piętnowane i karcone. Poeta posłużył się także prostą symboliką. Ryfka i Jezus oznaczają tutaj niewinność ofiar II wojny światowej, ich niezawinione cierpienie i zagładę wynikającą z pochodzenia (oboje byli Żydami). Siedmiostrofowy wiersz jest nieregularny. Pierwsza zwrotka składa się z pięciu wersów, a pozostałe tworzą po cztery linijki tekstu. Występują rymy ABAB, z wyjątkiem pierwszej zwrotki, która składa się z cytatu z Romantyczności Mickiewicza (tworzącego klamrę, spajającą tekst w jedno przez pojawienie się także na końcu utworu), przez co jej struktura jest nieco zaburzona: "Słuchaj, dzieweczko! Ona nie słucha... To dzień biały, to miasteczko..." Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. Broniewski zastosował wiele środków poetyckiego wyrazu. W balladzie mamy na przykład: Epitety: dzień biały; żywy duch; naga, ruda Ryfka; trzynastoletnie dziecko; grubi Niemcy; gruby tank; dobry łyk; bolejący Pan Jezus; korona cierniowa; włosy rude; salwa głucha. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -
Władysław Broniewski, "Firanka" - analiza i interpretacja; Władysław Broniewski „Ballady i romanse” – analiza. „Ballady i romanse” – Władysław Broniewski przedstawia losy Ryfki; Władysław Broniewski – od nurtu rewolucyjnego do liryki osobistego wyznania; Jak współczesna młodzież odbiera informacje o wojnie? Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 621 razy! Pobierz plik ballady_i_romanse_broniewski_opracowanie już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własnyWładysław Broniewski „Ballady i romanse” – analizaW 1945 r. ukazał się szósty tom poetycki Władysława Broniewskiego – „Drzewo rozpaczające”.Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Wiersz Władysława Broniewskiego „Ballady i romanse” został wydany w 1945 roku jako część szóstego tomiku. W utworze Władysława Broniewskiego Ballady i romanse podmiot liryczny opowiada o miasteczku zburzonym najprawdopobniej w czasie bombardowania Bohaterką. „Ballady i romanse” Władysława Broniewskiego to wiersz przedstawiający śmierć nastoletniej Żydówki, Ryfki, rozstrzelanej przez bezdusznych Ballady i romanse Władysława Broniewskiego pochodzi z tomiku poezji wydanego w roku Inspiracją do jego napisania były tragiczne wydarzenia.„Ballady i Romanse” – W. Broniewski. W 1822 roku nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza pt. „Ballady i Romanse”. Był to debiut jednego z. Na poziomie tytułu nawiązuje do tomu poetyckiego Adama Mickiewicza Ballady i romanse. Z jednej strony, dzieło Broniewskiego jest poetycką wariacją na temat. Ballady i romanse – Władysław Broniewski – w zbiorze pieśni i wierszy o tematyce wojennej. Tekst oraz omówienie utworu z perspektywy literackiej i. Mimo iż dzieło Władysława Broniewskiego zostało opublikowane 123 lata po premierze tomiku „Ballady i romanse” Adama Mickiewicza, to należy traktować je jako. ,,Ballady i romanse” Władysława Broniewskiego. Ballada to gatunek rozpowszechniony w romantyzmie, jest on synkretyczny, łączy epicką narrację z i romanse Broniewski bohaterowieDrugą postacią wiersza, bohaterem głównym jest Ryfka- mała trzynastoletnia dziewczynka. Los Ryfki zestawiony został z losem Chrystusa, obydwoje ponoszą śmierć „. Władysław Broniewski „Ballady i romanse” – interpretacja i analiza wiersza. Bohaterem lirycznym wiersza jest mała, osierocona dziewczynka utworze Władysława Broniewskiego Ballady i romanse podmiot liryczny opowiada o miasteczku zburzonym najprawdopobniej w czasie bombardowania Bohaterką. Powodem napisania „Ballad i romansów” przez Władysława Broniewskiego było to, już u Mickiewicza motywu dziecięcego bohatera, dotkniętego jakąś są właśnie „Ballady i romanse”, których tytuł nawiązuje do głośnego tomu Adama Mickiewicza wydanego w 1822 r. Tekst „Ballad i romansów” i romanse Broniewski scenariusz lekcjiZapoznaj klasę z tematem lekcji i przedstaw im cele zajęć. wiersze – Chaskiel Tadeusza Różewicza oraz Ballady i romanse Władysława Broniewskiego.”Ballady i romanse” Adama Mickiewicza zapoczątkowały romantyzm w Polsce. Stały się wydarzeniem literackim o niespotykanej skali. Ważne było również..Piosenki do wiersza Władysława Broniewskiego” Ballady i Romanse” Scenariusz lekcji z jĘzyka polskiego w klasie ii. Temat 12. Uczniowie w grupach czytają. Władysław Broniewski „Ballady i romanse” – analizaW 1945 r. ukazał się szósty tom poetycki Władysława Broniewskiego – „Drzewo rozpaczające”.Władysław Broniewski napisał wiersz Ballady i romanse w reakcji na największą zagładę ludzkości, jaką była II wojna światowa. Poeta nie mógł zrozumieć,Ballady i romanse Broniewski tekstGołda Tencer – Ballady i romanse – tekst piosenki, tłumaczenie piosenki i teledysk. Zobacz słowa utworu Ballady i romanse wraz z teledyskiem i o Liljach, ako niedokończone eszcze balladzie, mamy w liście z Kowna. własnoręcznie spisany dokument zawiera ący zobowiazanie, tekst umowy itp.,,Ballady i romanse” Władysława Broniewskiego. Ballada to gatunek rozpowszechniony w romantyzmie, jest on synkretyczny, łączy epicką narrację z liryczną. Przykładem są właśnie „Ballady i romanse”, których tytuł nawiązuje do głośnego tomu Adama Mickiewicza wydanego w 1822 r. Tekst „Ballad i romansów” Broniewskiego. Władysław Broniewski napisał wiersz Ballady i romanse w reakcji na największą zagładę ludzkości, jaką była II wojna światowa. Poeta nie mógł zrozumieć, Władysław Broniewski. Wszystko przemija, przemija kres coraz bliższy: ptaki, obłoki i drzewa, Ballady i romanse Władysław Broniewski. Spowiedź
Ballada to gatunek literacki obejmujący utwory łączące w sobie elementy epiki, liryki oraz dramatu. Ballady opowiadają o historycznych (lub legendarnych wydarzeniach). Często zawierają odwołania do wierzeń ludowych, baśni czy podań. Nastrój ballad jest tajemniczy i niezwykły, może budzić grozę. Ważną funkcję w utworach tego gatunku pełni przyroda, które często jest przedstawiana, jako siła, która wymierza sprawiedliwość i decyduje o losach bohaterów, którzy zazwyczaj pochodzą z prostego ludu. Za oficjalną datę początku romantyzmu w Polsce uważa się rok 1822, czyli datę wydania wydania ballad i romansów Adama to gatunek literacki obejmujący utwory łączące w sobie elementy epiki, liryki oraz dramatu. Ballady opowiadają o historycznych (lub legendarnych wydarzeniach). Często zawierają odwołania do wierzeń ludowych, baśni czy podań. Nastrój ballad jest tajemniczy i niezwykły, może budzić grozę. Ważną funkcję w utworach tego gatunku pełni przyroda, które często jest przedstawiana, jako siła, która wymierza sprawiedliwość i decyduje o losach bohaterów, którzy zazwyczaj pochodzą z prostego ludu. Za oficjalną datę początku romantyzmu w Polsce uważa się rok 1822, czyli datę wydania wydania ballad i romansów Adama Mickiewicza. Z pośród jego wszystkich ballad, najbardziej charakterystyczną dla tego gatunku była “Romantyczność”. Na tym właśnie dziele wzorował się Broniewski, a inspirację czerpał z przerażających działań wojennych ze strony Niemiec. Poeta nie mógł zrozumieć, co doprowadziło do tak wielkiego upadku człowieka, nie rozumiał, jakim prawem przeprowadzono zagładę na milionach niewinnych bezpośrednio nawiązuje do utworu Mickiewicza Romantyczność i rozpoczyna go w ten sam sposób. (Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha..). Ma on także budowę klamrową, ponieważ, zaczyna się i kończy tym samym zdaniem. Z relacji trzecio osobowego podmiotu lirycznego dowiadujemy się, że Ryfka, to trzynastoletnia dziewczynka pochodzenia żydowskiego, której wojna odebrała rodziców, matka umarła (leży pod gruzami miasta), a ojciec jest w obozie koncentracyjnym (Majdanek). Dziewczynka ciągle się śmieje, biega bez celu kręcąc się w kółko, nie zważa na to, co mówią ludzie (aby uciekała przed Niemcami). Po stracie rodziców uległa ona pewnego rodzaju rozstrojeniu psychicznemu, zachowuje się dość nielogicznie, i nie ma praktycznie żadnego kontaktu z rzeczywistością, można powiedzieć, że żyje w swoim własnym wyimaginowanym świecie. W jej wersji świata, rodzice nadal żyją, i gdy dostaje bułkę od znajomego z Lubartowa, ugryzła ją, radośnie się uśmiechnęła, po czym stwierdziła, że zaniesie ją rodzicom. W następnej zwrotce przewija się wiele osób niosących pomoc, niestety nie jest ona stałą. Każdy darczyńca jedynie wspomaga ją o nieistotne dla niej dary, zamiast jej na prawdę pomóc, chociażby okryć jej nagie ciało ubraniem, lub przygarnąć do siebie i ogrzać prawdziwym ciepłem rodzinnej miłości. Wszystkie wyrazy chęci pomocy są jedynie powierzchowne, fałszywe i nieszczere, mają one na celu zagłuszenia wyrzutów sumienia. W kolejnej strofie artysta przywołuje postać Chrystusa, jako symbol ogromnego cierpienia i niezasłużonej męki. Należy pamiętać także o tym, że Chrystus był również pochodzenia żydowskiego i poniósł męczeńską śmierć. W szóstej zwrotce dowiadujemy się z ust bestialskiego SS’mana, jaki jest powód rozstrzelania Jezusa i Ryfki. Muszą oni zginąć, z powodu koloru swoich włosów, z powodu swego wyznania, oraz tego, że stoją nadzy (co jest symbolem niewinności oraz czystości). Samo patrzenie na nich wywołuje i oprawców poczucie winy, co jest kolejnym powodem by ich jak najszybciej wyeliminować. Rafka i Jezus są ukazani, jako ofiary antysemityzmu i zostają zabici przez hitlerowców, w celu uzyskania rasy czystej, tzw. rasy aryjskiej, czyli rasy panów, wszystko w myśl chorej niemieckiej ideologii. W ostatniej zwrotce bohaterowie giną i poklei są brani do Mickiewicza i Broniewskiego mają wiele wspólnego ze sobą. Oba dzieła to ballady, które zaczynają się tymi samymi słowami. Zarówno w dziele Mickiewicza, Karusia jak i Broniewskiego Ryfka, to obłąkane dziewczynki, które są uwikłane psychicznie po stracie kogoś bliskiego. Obie z nich są niezrozumiane przez otoczenie. Każda z tych historii rozgrywa się w małym miasteczku i wzbudza zainteresowanie postronnych świadków. W obu utworach lud jest przedstawiony, jako opozycja do całego zła, w utworze Mickiewicza lud wierzy w słowa Karusi, że widzi Jasieńka, natomiast w dziele Broniewskiego ludzie starają się pomóc biednej nagiej i rudej Ryfce, zamiast ją wyśmiewać z powodu jej żydowskiego pochodzenia.
Un altro poema molto importante di Broniewski è Ballady i romanse, alludendo al ciclo omonimo di Adam Mickiewicz; questa poesia riguarda la Shoah e l'eroina è una ragazza ebrea tredicenne, Ryfka, che muore insieme a Gesù Cristo uccisa dai nazisti. Broniewski fu conservatore nel campo della forma poetica.
„Ballady i romanse” Władysława Broniewskiego to wiersz przedstawiający śmierć nastoletniej Żydówki, Ryfki, rozstrzelanej przez bezdusznych SS-manów. Tekst już w samym tytule nawiązuje do „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza, a dokładnie do „Romantyczności” – programowego utworu polskiego romantyzmu. W wierszu można odnaleźć wyraźne cechy ballady: przemieszanie elementów epiki (szczątki fabuły, obecność bohaterów, akcji), liryki (środki poetyckie, podmiot liryczny) i dramatu (dialogi i monologi). Oto mała Żydówka siedzi na gruzach zwalonych domów i nie wie, co ma ze sobą począć. Jej matka zginęła w nalotach bombowych, ojciec zaś został wywieziony do Majdanku. Dziewczyna przypomina Mickiewiczowską Karusię – podobnie jak ona traci bowiem kontakt z rzeczywistością, czego wyrazem jest chęć zaniesienia bułki rodzicom. Przejeżdżający ludzie silą się na słabe gesty pomocy, jednak nie ratują Ryfki. W końcu zjawiają się więc ss-mani, którzy prowadzą również ubiczowanego Chrystusa i dokonują egzekucji dziewczyny i Jezusa. Broniewski wyraźnie dyskutuje zatem ze światopoglądem romantycznym. Romantycy byli bowiem przekonani o istnieniu metafizycznego ładu świata, którego naruszenie powoduje uruchomienie tajemnych sił natury i przywrócenie utraconego porządku. „Nie masz winy bez kary” – brzmiało motto Mickiewiczowskich ballad. Tymczasem w wierszu Broniewskiego bezsensowna i straszna zbrodnia Niemców nie spotyka się z żadną nadprzyrodzoną reakcją. Słychać wprawdzie anielskie „Alleluja”, jednak wydaje się ono jedynie ironicznym komentarzem do rozgrywającej się tragedii. Istotne znaczenie ma również wprowadzenie do wiersza figury Chrystusa. Jego wspólna śmierć z Ryfką podkreśla niewinność ofiar i bestialstwo hitlerowców. Mordują oni ludzi bez żadnego powodu, bezsensowność ich argumentacji jest porażająca: „za koronę cierniową, za te włosy rude”. Świat po holocauście nie jest już zatem tym samym światem, mord na milionach ludzi podważył bowiem cały tradycyjny ład. Rozwiń więcej Władysław Broniewski. Poeta, żołnierz, twórca poezji rewolucyjnej, liryki miłosnej oraz trenów, tłumacz. Urodził się w 1897 roku w Płocku, zmarł w 1962 roku w Warszawie. Wywodził się z rodziny inteligenckiej o tradycjach patriotycznych. Już w gimnazjum deklarował poglądy socjalistyczne, zakładał półlegalną drużynę
Katalog Bożena Wojtecka-ImborJęzyk polski, ArtykułySamotna w tłumie, czyli dramat Ryfki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego Samotna w tłumie, czyli dramat Ryfki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego I. Psychologiczne kształtowanie obrazu "ja i inni". II. Samotność i wyobcowanie bohaterek: Karusi oraz Ryfki. III. Scenariusz lekcji dramowej do utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. IV. Bibliografia. I. Psychologiczne kształtowanie obrazu "ja i inni". Od pierwszych miesięcy życia istota ludzka ustosunkowuje się do otaczającego ją świata; do przedmiotów i osób znajdujących się w zasięgu jej wzroku, słuchu, dotyku. Z każdym miesiącem rozszerza się zakres poznawanego przez dziecko otoczenia, bogaci się sposób samego poznawania przedmiotów, ludzi; różnicują się uczucia żywione przez dziecko. Ten obraz kształtowany jest niemalże przez całe życie Na rozwój i kształtowanie poglądu na świat, innych ludzi, ma również wpływ światopogląd danego człowieka. Otóż, inne konsekwencje wynikają z poglądu, że człowiek, rodząc się, przynosi na świat związki dane mu przez Boga i nic już tego zmienić nie może, a inne z poglądu, że psychika jest funkcją mózgu, plastyczną i podatną na różnorodne kształtowanie. Odmienne są poglądy tych, którzy w faszystowskim barbarzyństwie hitleryzmu widzieli dopust boży, a inne tych, którzy widzieli w nim wynik warunków społeczno - historycznych, rezultat wynaturzeń ustroju kapitalistycznego. Odmienne są również konsekwencje praktyczne tych poglądów. Pierwsi będą się modlili, by się dopust nie powtórzył, a inni będą walczyli o zmianę warunków społeczno - historycznych uniemożliwiających nawrót. Pogląd na świat selekcjonuje to, co do nas dociera, a tym samym kształtuje świat i innych. W obserwacjach naszych bliźnich - a one stanowią główną treść naszego życia psychicznego, gdyż naszym środowiskiem jest przede wszystkim środowisko społeczne - staramy się unieruchomić nasz przedmiot obserwacji. Już przy pierwszym zetknięciu określamy go za pomocą różnego rodzaju skali wartości: ładny - brzydki, mądry - głupi, dobry - zły, sympatyczny - niesympatyczny. Łagodny - gwałtowny itp., jakby ten sam człowiek nie mógł być raz ładny, a raz brzydki, zależnie od stanu swych uczuć i od tego, z jakim uczuciem ktoś na niego patrzy; raz mądry, a raz głupi, zależnie od trudności sytuacji, w jakiej się znalazł; raz dobry, a raz zły. Kontakt z drugim człowiekiem wymaga jednak natychmiastowej orientacji tj. przyjęcia postawy "do lub od", nie można wobec drugiego człowieka przyjąć postawy neutralnej, gdyż środowisko społeczne jest zbyt angażujące emocjonalnie, by można być wobec niego obojętnym. Wprawdzie często się mówi: "jestem w stosunku do niego obojętny", "neutralny", "bezstronny" itp. twierdzenie takie jest niezgodne z rzeczywistością. Wobec człowieka "obojętnego", "neutralnego" żywimy w rzeczywistości uczucia nieprzychylne, gdyż staramy się traktować go jako obojętny przedmiot, przejść obok niego, uniknąć z nim kontaktu, przyjmujemy więc zasadniczo postawę "od". Dlatego człowiek już od najmłodszych lat stara się klasyfikować otaczających siebie ludzi, by móc z miejsca się do nich zbliżać lub od nich uciekać. Kryteria klasyfikacyjne są bardzo różnorodne i zmieniają się w ciągu życia, a także w zależności od sytuacji i aktualnych potrzeb danego człowieka. Gdy człowiek jest głodny, to najmilszą dla niego osobą jest ta, która mu da jeść. Stąd też w klasyfikacji ludzi innymi kryteriami posługuje się np. lekarz, innymi pracownik, a jeszcze innymi chociażby artysta. Kryteria zależą więc również od celu, jaki przyświeca naszemu zetknięciu z drugim człowiekiem. II. Samotność i wyobcowanie bohaterek: Karusi oraz Ryfki. Jak wynika z wcześniejszych rozważań kierujemy się w życiu różnymi kryteriami w ocenie ludzi. Na ogół jednak najbardziej akceptujemy to, co nie odbiega od przeciętnego poziomu ani w sensie dodatnim, ani ujemnym. Wynika to z wielu czynników: lęku przed brakiem akceptacji ze strony innych, chęci dostosowania się do większości potępienia wszelkiej odmienności, gdyż do końca "nie wiadomo, co ona ze sobą niesie", a boimy się tez wszystkiego, co nie jest nam znane. Stąd też wszelka odmienność rodzi samotność i wyobcowanie wśród ludzi, a jest to spowodowane brakiem tolerancji. Współcześnie spotykamy się z nią niemalże na co dzień, choć niejednokrotnie być może nie potrafilibyśmy przyznać sami przed sobą, że nie ma takiego problemu. Rumuni jeszcze do niedawna siedzący na chodnikach i proszący o datki w wielu polskich miastach; bezdomni, których obecnie spotkać można na dworcach, chorzy na AIDS, ludzie upośledzeni fizycznie lub psychicznie, obcokrajowcy (zwłaszcza jeśli reprezentują biedniejsze społeczeństwa i do których jesteśmy uprzedzeni od pokoleń) - to tylko nieliczne przykłady ludzi współcześnie odrzucanych w krajach wysoko rozwiniętych i uważających się za cywilizowane. Być może nigdy nie będzie "prawdziwej tolerancji" dla wszelkiej odmienności i z tego powodu będą cierpieć ludzie, ale i nie było jej w przeszłości, czego przykładem jest motyw wyobcowania przewijający się w wielu utworach literackich. Powyższy problem zawarty jest chociażby w balladzie "Romantyczność" Adama Mickiewicza, gdzie przedstawiona jest historia prostej, robiącej wrażenie obłąkanej, dziewczyny Karusi, która rozpacza po śmierci swojego ukochanego Jasia. Na szaleństwo bohaterki wskazuje jej dziwne zachowanie: chaotyczne ruchy, częste przejścia ze stanu ożywienia w stan otępienia, nie uzasadnione niczym zmiany nastroju. Dziewczyna rozmawia z duchem swego zmarłego kochanka. Słowa bohaterki wyrażają bezgraniczną rozpacz i ból po stracie kochanej osoby. Z czasem dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, że każde spotkanie z kochankiem zakończy się rozstaniem. Karusia jest uosobieniem romantycznej bohaterki. Cierpi z miłości, ale ma możliwość kontaktu ze światem zmarłych, stąd też miłość jej nie umarła wraz ze śmiercią ukochanego. Ale jednym z istotnych problemów, jaki można w wymienionej balladzie dostrzec to problem wyobcowania Karusi ze społeczeństwa, które jej nie rozumie, czego przykładem jest wypowiedź: "Źle mnie w złych ludzi tłumie, Płaczę, a oni szydzą". Bohaterka jest osamotniona w swym bólu po stracie ukochanego człowieka. Przypuszczalnie to wielkie cierpienie spowodowało zmiany w jej psychice czyniąc z niej osobę obłąkaną. Nikt nie stara się jej zrozumieć, czy pomóc, choć ludzie, którzy ją otaczają prawdopodobnie wierzą w kontakt pozazmysłowy dziewczyny i jej kochanka. Karusia jest wyobcowana w swoim cierpieniu, gdyż ogromna wrażliwość i ból zmieniły jej zachowanie, dlatego reaguje tak, a i nie inaczej, czego być może nie są w stanie pojąć inni ludzie. Problem wyobcowania zawarty jest również w utworze Władysława Broniewskiego pt. "Ballady i romanse". Już sam tytuł nawiązuje do "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza, co jak sądzę jest zabiegiem celowym ze strony W. Broniewskiego. Wstęp utworu "Ballady i romanse" będący cytatem z ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza, jak i zakończenie stanowi swoistą klasę kompozycyjną, w której można dostrzec podobną, wyobcowaną postać żydowskiej dziewczynki Ryfki, choć i realia i sytuacja jest nieco inna. Głodna i naga dziewczynka biega po gruzach zniszczonego, rozwalonego domu. Jest samotna i opuszczona, gdyż matka zginęła pod gruzami, a ojciec trafił do obozu koncentracyjnego w Majdanku. Ryfka, podobnie jak Karusia zachowuje się nienormalnie: śmieje się biegając nago po gruzach miasta, opowiada o losach rodziców, których nie ma, jednakże chce się z nimi podzielić ofiarowaną bułką. Chętnie rozmawia z przejeżdżającymi przez co jeszcze bardziej wymowna jest jej tragedia. Obłędne zachowanie dziewczynki można wyjaśnić dramatem utraty rodziców, samotnością, a co za tym idzie ogromnym wstrząsem psychicznym dziecka. Przejeżdżających i obserwujących Ryfkę ludzi stać tylko na zdziwienie i niewielką jałmużnę. Nikt nie jest w stanie, a może raczej nie chce jej pomóc w obawie przed konsekwencjami ze strony Niemców. Mała Żydówka jest samotna i wyobcowana, ale też obłąkana pod wpływem przeżytej tragedii. Nielicznych ludzi stać tylko na litość w stosunku do niej. Jej jedyną winą było to, że była Żydówką, co w tamtych nieludzkich czasach było "przestępstwem". Wiersz "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego to przede wszystkim utwór przedstawiający tragiczny los Żydów polskich podczas II wojny światowej, narodu, który w tym "mrocznym czasie" był tym innym, gorszym, z góry skazanym na zagładę. W przekonaniu Niemców Żyd to ktoś, kto powinien umrzeć. Niewielu umiało się tym poglądom przeciwstawić z lęku przed śmiercią. Ciekawym motywem w utworze Władysława Broniewskiego "Ballady i romanse" jest motyw Niemców zabijających małą Żydówkę, który jest ufantastyczniony, przetworzony przez połączenie z symbolem męczeństwa, z wątkiem śmierci Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnie motywu symbolicznej śmierci Jezusa i Ryfki użył poeta po to, aby podkreślić tragizm ludności żydowskiej, a męczeństwu nadać wymiar ogólnoludzki, wymiar dramatu zbiorowego. Sama postać Chrystusa ma tu wieloraką wymowę; Jezus to Żyd, a przecież Żydzi to "Ci inni" nie tylko podczas II wojny światowej, ale od zarania ich dziejów. Z jednej strony naród wybrany przez Boga, a z drugiej skazany na nieustanne cierpienia, prześladowania, pozbawiony własnego państwa, wyobcowany wśród innych narodów. Z kolei zaś Jezus Chrystus, jakże odmienny od wszystkich pozostałych - też wybrany przez Boga i również cierpiący, odrzucony, wyszydzany, nie rozumiany, a w rezultacie umiera za ludzi, by ich zbawić, co dla ogromnej rzeszy ludzi wówczas, a i może dzisiaj jest niepojęte. Jedynie szerzenie tolerancji wśród ludzi i ich uwrażliwienie na cierpienie, odrzucenie, może choć trochę zmieni mentalność współczesnego człowieka. III. Scenariusz lekcji dramowej do utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. Problematykę zawartą we wcześniejszych dwóch rozdziałach można przedstawić w formie jednostki lekcyjnej na zajęciach lekcji języka polskiego w gimnazjum realizując zagadnienie zawarte w haśle podręcznika - "Ja i inni". W moim przekonaniu najbardziej odpowiednia byłaby l4kcja przeprowadzona metoda dramy, gdyż ta metoda szczególnie oddziaływuje na psychikę, odczucia, wrażenia, zwłaszcza młodego odbiorcy i uwrażliwia na ważki problem, jakim jest brak tolerancji ze strony innych ludzi. Oto jak wyobrażam sobie przeprowadzone zajęcia. (dwie jednostki lekcyjne) Temat: Samotna w tłumie, czyli dramat Ryki na podstawie utworu "Ballady i romanse" Władysława Broniewskiego. Płaszczyzna wynikająca z kontekstu: dramat obłąkanej, żydowskiej dziewczynki, wywołany przeżyciami wojennymi, osamotnienie, brak konkretnej pomocy ze strony innych. Płaszczyzna uniwersalna: samotność człowieka w "tłumie", bezsilność jednostki wobec wydarzeń dziejowych, brak akceptacji "odmienności", niszczycielski charakter każdej wojny. Płaszczyzna osobista: próba zrozumienia przeżyć bohaterki utworu i ludzi, którzy spotykają się z brakiem tolerancji. I. Ogniwo wstępne. 1. Ćwiczenia rozluźniające: indywidualne budowanie pomników do haseł: osamotnienie, cierpienie, obłąkanie, obojętność. Uczniowie ustawiają się w dwóch równoległych rzędach. Nauczyciel podaje hasło, na które przemiennie reaguje jedna z grup. Pozostali uczestnicy przejmują role obserwatorów, komentatorów. Dzieci ustnie interpretują cechy poszczególnych pomników. 2. Przygotowanie pomników zbiorowych. Uczniowie zostają podzieleni na kilka grup. Każda z nich otrzymuje hasło do realizacji, które prezentuje. Pozostałe grupy starają się odgadnąć sens przedstawionych obrazów. (hasło) I grupa - wojna II grupa - głód III grupa - samotność IV grupa - cierpienie II. Ogniwo centralne. 1. Nauczyciel odczytuje tekst wiersza Władysława Broniewskiego pt. "Ballady i romanse", następnie kieruje polecenie do uczniów by przełożyli przeczytany tekst utworu na "żywy obraz". (Praca wykonywana jest w grupach z wykorzystaniem tekstu z podręcznika). 2. Po prezentacji obrazów nauczyciel przypomina znana uczniom balladę "Romantyczność" Adama Mickiewicza, a później zadaje pytania: - Co łączy obydwa utwory? - Jakie są jeszcze inne wspólne elementy? - Dlaczego bohaterki zachowują się w podobny sposób? - Na czym polega ich tragedia? - Jak ludzie reagują na ich zachowanie? - Czy pomagają dziewczętom? - Dlaczego nie próbują uratować życia Ryfce? 3. Wprowadzenie jednego z uczniów w rolę Ryfki. Uczniowie zadają "bohaterce" pytania, a ona odpowiada: - Co robisz tutaj samotna na gruzach rozwalonego domu? - Dlaczego nie jesteś ubrana i biegasz po gruzach? - Czy ktoś ci pomógł? - Co czujesz będąc samotna i opuszczona? III. Ogniwo końcowe. 1. Wyprowadzenie ucznia z roli. 2. Dyskusja na temat "dziwnego zachowania" Ryfki z uwzględnieniem pytań ze strony nauczyciela: - Dlaczego Ryfka została odrzucona? - Czy i dzisiaj są ludzie "inni", a przez to wyobcowani ze społeczeństwa? - Na czym polega to odmienność? - Co byście czuli będąc na miejscu ludzi, których nie akceptuje społeczeństwo? - Czy współczesne społeczeństwo jest wyrozumiałe dla innych? - Jak wy traktujecie "innych"? - Jaki powinien być właściwy stosunek do wszelkich przejawów odmienności u ludzi? 3. Wprowadzenie pojęcia tolerancji i jej wyjaśnienie. 4. Wskazanie przez uczniów przykładów tolerancji i braku tolerancji we współczesnym świecie. Uświadomienie uczniom, że potrzeba tolerancji jest niezbędna, zwłaszcza dzisiaj, w dobie ogromnych przemian społecznych, cywilizacyjnych, jak też zła szerzącego się na świecie. Zaproponowanie uczniom pisemnej pracy domowej: "Twoje rozważania dotyczące odmienności człowieka, odrzucenie we współczesnym świecie". IV. Bibliografia 1. Broniewski W., "Wiersze i poematy", Łódź 1984r. 2. Kępiński A., "Psychopatie", Warszawa 1988r. 3. Mickiewicz A., "To lubię - ballady", Warszawa 1984r. 4. Polański E., Ogłaza E., Szymik E., "Drama na lekcjach języka polskiego w klasach IV-VIII", Kielce 1997r. 5. Szewczyk W., "Psychologia", Warszawa 1990r. Opracowanie: Bożena Wojtecka-Imbor Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.
MS9z.
  • 1wwacelvsf.pages.dev/101
  • 1wwacelvsf.pages.dev/42
  • 1wwacelvsf.pages.dev/78
  • 1wwacelvsf.pages.dev/72
  • 1wwacelvsf.pages.dev/192
  • 1wwacelvsf.pages.dev/140
  • 1wwacelvsf.pages.dev/23
  • 1wwacelvsf.pages.dev/191
  • 1wwacelvsf.pages.dev/335

    • ballady i romanse władysław broniewski